Wat kan je toch opknappen van een douche hoe simpel die ook is na een lange, stoffige dag. Stoffig in de zin van letterlijk stoffig. En dan zeggen ze iets van the Red Center, maar hier is het toch ook aardig rood. Maar laat ik bij het begin beginnen.

0530 liep de wekker af……heel erg fijn wanneer je om 0430 nog wakker bent geworden zo van ik heb nog 1 uur….maar goed. Een douche kan dus verkwikkend werken, niet alleen na een stoffige dag maar ook om even wakker te worden.

Zodra we zijn aangekleed en de spullen verder zijn ingepakt gaan we ontbijten in het hotel. Op dit moment wel zo gemakkelijk. Het ontbijt is goed verzorgd en Marco is blij want ze hebben panncakes. Daar heeft hij lang op moeten wachten :-) Na het ontbijt doen we nog een laatste check in de kamer en rijden vervolgens naar de receptie. Du moment dat wij de receptie binnenstappen valt het stroom wederom uit. Gelukkig doen de computers het nog wel en kunnen we uitchecken, maar we kunnen niet betalen met de creditcard betalen voor de gemaakte kosten voor diner en ontbijt. De gegevens van de CC worden genoteerd zodat de receptioniste de kosten manueel kan doorbelasten zodra de stroom weer up & running is en wij gaan op pad.

We gaan links af Arnhem Highway op en kort daarna weer linksaf Kakadu Highway op. Deze weg moeten we uiteindelijk helemaal afrijden (een kleine 200 km), maar we nemen eerst een paar afslagen die aan deze weg gelegen zijn. De eerste is de afslag naar de JimJim Falls. Een dirt road waarvoor 2 uur gepland staat. Bij de receptie zeiden ze 1 1/2 , dus we zien wel hoe lang wij er over doen. Het eerste stuk gaat op zich goed, maar op een gegeven moment wordt het toch wel minder goed. Op de weg naar de afslag zijn we echt niemand tegengekomen en op de dirt road komen we op een gegeven moment dan toch een tegenligger tegen. We zitten dan al zo'n 30 min op de dirt road.

Bij de kampeerplaats begint het echte werk, we gaan de poort door en rijden een eenbaansweg op, hopelijk krijgen we geen tegenligger want op dit moment kunnen we alleen maar achteruit. Zal voor onze 4WD geen probleem zijn, maar toch we gaan liever vooruit. De weg heeft uiteindelijk wel diverse uitwijkmogelijkheden voor het geval er een tegenligger aankomt. Ik let goed op, want ik ben de BOB voor de terugweg. De structuur van de weg varieert van los stuifzand tot keien waar je overheen moet compleet met een paar waterplasjes. Uiteindelijk zijn we binnen het uur bij de het begin van de watervallen, dat wil zeggen, we rijden het parkeerterrein op. Vanaf hier is het nog 900 m. lopen, zeg maar gerust over rotsblokken klimmen. En we blijken niet de enige te zijn die op het idee zijn gekomen om de JimJim Falls te bezoeken. Na een sanitairestop, warempel staat hier een plasserette (en eerlijk is eerlijk daar wil je liever geen bezoek aan brengen, maar wat moet dat moet helaas), beginnen we aan de klim naar de watervallen. Aan het begin van het pad worden we er op geattendeerd dat zwemmen in het water niet wordt geadviseerd dan wel op geheel eigen risico is. Want hoezeer men ook zijn best doet, zoet- en zoutwater krokodillen schijnen nog steeds de weg naar dit meertje te kunnen vinden. Zodra we bij het meertje komen hebben we al een kleine klimmetje achter de rug en beginnen we het wel iets warm te krijgen, maar nog niet overdreven. Het water ziet er wel erg uitnodigend uit. Mooi blauw en heel helder. Maar aan de overkant zien we toch een krokodillenval staan, dus nee pootjebaden is er niet bij.

We klimmen gewoon verder. Het is echt survival of the fittest onderhand. Op deze manier komen wij wel aan onze wekelijkse workout, geen probleem. Mocht je minder goed van conditie zijn, dan vooral niet gaan doen of er echt ruim de tijd voor nemen, want 900m is dan erg lang. En goede schoenen is op zich ook niet verkeerd, alhoewel wij uit ervaring kunnen zeggen, dat je het op teenslippers ook wel redt. Water meenemen is ook een aanrader, dan moet je het wel niet vergeten…..tot zover onze adviezen voor de te volgen route. Maar we gaan dapper verder en na een 1/2 uur zijn we bijna aan het einde. Er is hier zowaar een telefoon voor noodoproepen. Eerlijk is eerlijk het is er erg mooi en je hoort overal vogels roepen. Maar helaas voor ons JimJim is niet thuis. We zien alleen een droge wand. En we hebben geen zin om nog een paar 100 m door te zwoegen om dan wellicht de waterbekken aan de voet van de waterval te zien. Dus we besluiten om te draaien en terug te gaan. Dezelfde weg terug. Moeten we wellicht nog een keer terugkomen wanneer het natte seizoen begint. Want deze waterval is een van de 2 meest fantastische watervallen van Kakadu. Het is net of het terug sneller gaat. Om 1015 uur zitten we weer in de auto, de blower op standje volle kracht vooruit en dan ben ik aan de beurt om door het terrein te crossen. Het gaat me wonderbaarlijk goed af moet ik zeggen, temeer ik nog nooit zo off the road door het landschap heb gecrosst.

Gelukkig heb ik geen tegenliggers op het laatste stuk, voor mij het eerste stuk. Oh jawel ik heb er een, een roadworker die langzaam met zijn schovel komt aangetuft. Gelukkig op een stuk waar ik goed kan uitwijken. Maar op het brede stuk terug naar Kakadu highway hebben we wel een flinke tegenligger. Er komt een hele grote stofwolk aan, aangevoerd door een roadtrain met 3 aanhangers. Ik ga maar meteen op de rem, want zodra de cabine voorbij is, zitten we meteen vol in de stofwolk en zien geen hand voor ogen. Dat duurt toch wel een sec. of 10-15. En dan kunnen we enigszins weer iets van de weg onderscheiden genoeg om door te kunnen rijden. Het is 1130 uur wanneer we weer op Kakadu Highway zitten. We besluiten naar de Cooinda Lodge te rijden, daar kunnen we nog even tanken en hebben we een mogelijkheid om wat te eten. Want voor we weer iets tegenkomen om de eten, zijn we al weer heel wat KM en uurtjes verder. Het tanken gaat goed, maar het lunchen niet zo. Ten eerste duurt het in en uit voor we te woord worden gestaan door een van medewerkers. Hij heeft ons wel in de gaten maar er zijn nog wat gasten voor ons die wat langer tijd nodig hebben. Uiteindelijk komt er een dame uit de keuken en zij zegt in het voorbij gaan in eerste instantie dat we niet kunnen lunchen. Of nee toch wel, en duwt ons een kaart onder de neus zo van kijk hier maar op en dan kan ik tenminste weer verder met hetgeen ik eigenlijk wilde doen. Men kent zijn prijzen wel hier in de outback, aan de ene kant weet je dat aan de andere kant hoef je daar natuurlijk niet altijd aan mee te doen. We hebben een alternatief op de kaart gezien en willen weten hoe dat zit. Maar we krijgen de kans niet om dat te vragen want a. de dame is weg en blijft weg en b. de jongen die ons had gezien, is toch maar weer andere mensen eerst aan het helpen. One minute…..die duurt heel erg lang. Dus we houden het voor gezien. We kopen een twix en kitkat in het winkeltje en gaan door naar onze volgende bestemming.

Volgende stop is Maguk. Hier is een een natuurwatertje waar je kunt zwemmen. Het is zo dat wanneer een natuurwatertje gevoed wordt door een waterval, dan is het zwembaar maar wanneer het gevoed wordt door een rivier, dan is het uitkijken. Maar de borden aan de waterkant waarschuwen je wel. Vanaf de highway is het 10 km dirtroad om bij de plaats van bestemming te komen. Onderweg komen we iemand tegen die toch zonder 4WD, dus met een normale personenwagen de dirtroad op is gereden. Op zich is deze niet zo moeilijk om te rijden, maar er zit een stukje bij dat niet echt super is voor je auto om overheen te rijden. Maar goed eigenwijs is ook wijs.

En ook hier is het weer, auto parkeren en dan weer een stuk lopen - dit keer 2 km op en neer volgens het bord. Het pad gaat eerst door los standachtig zand, maar dan lopen we op een soort loopbrug achtig iets. Maar zodra we blij zijn met het goede pad, is het al weer voorbij. En helaas, ook hier zitten kroks in het water. Om bij het zwembare gedeelte te komen moeten we wel even door het kleine riviertje waden. Het is een korte oversteek, ik dacht het is wellicht handig wanneer ik mijn slippers uit doe om aan de overkant te komen. De stenen in het water blijken super glad en ik lig bijna met heel mijn hebben en houden incl. fotocamera in het water.

Maar ik weet mij gelukkig staande te houden.Een witte reiger die aan de waterkant zit blijkt nog al tam aangelegt en nadat hij eert wegliep, komt hij toch weer mijn kant uit gelopen. Hij zal ook wel gedacht hebben 'wat een rare vogel is dat'. En ik kan een goede foto van hem maken. De overkant van het riviertje is enigszins hetzelfde als het pad naar de JimJim Falls, voor zover je over een pad kunt spreken. Het is ook hier weer survival of the fittest en we klimmen weer van de ene rotsblok over de andere om zo weer op de volgende te komen. Uiteindelijk houden wij het voor gezien en gaan terug. Maar eerlijk is eerlijk de natuur hier is prachtig en het water super helder.

Uiteraard gaat de blower weer voluit aan zodra we in de auto stappen, eerst nog wat vliegen wegmeppen want ook hier zijn ze super irritant. Attack off the Ninja Flies. Vreselijk. Maar goed we hebben het overleeft, zonder ons imkernetje.

Op naar de volgende stop - Gunlom Waterhole. Eerst stoppen we nog even op de dirtroad om foto's te maken van de gigantische termietenheuvels die hier staan. De natuur rondom de dirtroads is heel mooi, voornamelijk bomen. En je ziet overal schade van bosbranden dat varieert van lichtelijk aangevlamd tot gitzwart verkoold. Maar je ziet ook herstel van de aangetaste bomen.

Vanaf Kakadu Highway is het 37 km dirtroad rijden naar Gunlom. Marco heeft er goed de vaart in. Op de highway was er al voorgewaarschuwd - brumbies - maar hier zie ik er dan toch een tussen de bomen staan, op zijn gemak lekker grazen, zich ogenschijnlijk niks aantrekkend van de natuur. Wat ik zo snel kon zien was het echt een heel mooi paard. Als gezegd we hebben de vaart er goed in, we gaan door. De dirtroad is best goed te rijden maar de laatste 10 km wordt het toch wel terrein rijden.

Om bij het Gunlom waterbassin te komen, moet je eerst weer lekker redelijk stijl klimmetje maken. Het pad is niet super breed, maar wanneer we tegenliggers krijgen, lukt het toch wel om elkaar te laten passeren. Even wachten op elkaar en door. Wij laten de mensen voor die naar beneden gaan, kunnen we meteen weer even op adem komen van de klimpartij. En dan sta je boven, je hoort de waterval en je ziet de waterbron, maar dan ben je er nog niet. Het is dan nog ca. 5 min. Door ploeteren en naar beneden klimmen om er te komen. Maar het is uiteindelijk de moeite van al dat geklim en geploeter meer dan waard. Er is nog een ander stel dat kort na onze aankomst vertrekt - zou er iets met ons aan de hand zijn….

- en kunnen we even alleen genieten van dit kleine paradijselijke oord. Niet lang want de volgende bezoekers komen er al aan, maar we zitten elkaar niet in de weg en je waant je compleet alleen. Er zitten kleine visjes in het water en er springen kikkertjes op de rotsen. De rotsen zijn echt heel erg warm, dus het is niet erg prettig om er met je blote voeten overheen te lopen. Vandaag is het ondanks de bewolking toch nog 39º. Wanneer we in het water liggen, of beter gezegd rond lopen, want het is maar op een paar plekken dieper, begint de zon dan toch te schijnen. De bekken wordt gevoed door een waterval en in het openstuk valt het ook weer als een waterval loodrecht naar beneden. Maar je hoeft echt niet bang te zijn dat je naar beneden getrokken wordt. Je moet echt zelf moeite doen om uberhaupt naar beneden te kunnen vallen. Het water is niet koud, beetje lauwwarm. Volgens de Aboriginallegende woont hier Borlung, de regenboogslang. Denk dat hij niet thuis was, want we hebben hem niet gezien

Tegen 1530 uur gaan we weer terug naar beneden. We hebben nog een flinke rit voor de boeg en willen dit keer voor het donker binnen zijn. We hebben toch nog een uurtje kunnen plonzen. Heerlijk. En net zoals bij JimJim gaat de terugweg sneller dan de heenweg, onder afwisselende aanvallen van de Ninja Flies. Je moet nog uitkijken dat je niet uitglijdt wanneer je die beesten van je afslaat.

1615-1630 uur zitten we in de auto op weg naar Katherine. Ik neem dit laatste stuk voor mijn rekening. Het is toch weer anders rijden deze dirtroad, dan de dirtroad die we naar JimJim hebben gereden. Op het laatste stuk, het best begaanbare zal maar zeggen, kun je op zich best goed doorrijden. Er komen wel wat tegenliggers, maar verder geen probleem. Onderweg stoppen we nog even om met wat water uit de fles de voorruit schoon de spoelen. De sproeiers van de auto doen het niet en we hebben niks bij de hand om de spuitkopjes eventueel door te prikken. Dus dan maar even water uit de fles, want ik zie bijna niks meer met tegenlicht en al dat stof en vliegenkerkhof op die ruit. Na deze poetsbeurt is het vlam in die pijp.

Zodra ik Kakadu Highway op rijd, zie ik nog een auto die ook richting Gunlom rijdt, maar dat is het dan wel voor de komende 45 min. Echt niemand voor ons en niemand achter ons. Dan schiet het wel even door je heen van stel dat er iets gebeurt, hoe lang sta je dan te wachten. Want bellen gaat niet omdat er geen bereik is. Wellicht is dit ook een reden dat je hier in het straatbeeld nog heel veel telefooncellen ziet. Bij de afgelegen plaatsjes in de outback en in de steden. Bij ons zijn die dingen allang uitgestorven.

Maar goed dan komt er toch een tegenligger en niet veel later nog een. Nou moet het vooral niet druk gaan worden

Uiteindelijk verlaten we Kakadu en rijden we door naar Pine Creek. Hier draaien we links af Stuart Highway op en dan is het nog een 100 km voor we in Katherine zijn. Hier is het al wat drukker met het verkeer en mag je ook 130 rijden. Dat schiet tenminste op. De zon begint onder te gaan en het landschap krijgt een mooie warme bruine kleur. Onderweg komen we nog een kudde brumbies tegen op veilige afstand van de snelweg en een Walabi, helaas als roadkill.

Rond 1815 uur zijn we in Katherine, geboorte plaats van Cadel Evans - de tourwinnaar van 2014 - eerst maar even tanken. Zo'n 4WD is hartstikke leuk, maar we zijn er ook wel achter dat dit kreng stiekem heel wat benzine slurpt :-D. Na de tankstop is het even zoeken naar het hotel. We krijgen het niet gevonden en stoppen dan toch maar weer bij de benzinepomp om de weg te vragen. Het blijkt dat het hotel net buiten het dorp ligt. En dan hebben we het ook gevonden. Inchecken gaat snel. Ik loop wat moeilijk, maar het blijkt dat mijn slipper het begeven heeft. Althans de zool van een van de slippers ligt eraf. Het was ook maar de vraag hoe lang deze dingen het nog vol gingen houden want ik heb er heel wat mee afgestiefeld en geklommen in de vakanties. De Mariposa Grove trail in Yosemitepark USA kun je er ook heel doen of in Wadi Rum door het zand ploeteren. Multi-inzetbaar die teenslippers

Maar nu hebben ze dan toch hun langste tijd gehad ben ik bang.

De kamer is op zich eenvoudig, maar schoon en we hebben 2 bedden, 1 eenpersoons en een queen size. De schuifpui is meteen de deur. WiFi kan ook, maar dan 30 min. Per dag…of we moeten een Accor memberschip aanvragen, dan krijgen we gratis WiFi voor 2 apparaten gedurende ons verblijf. Doen we dat toch, kunnen we in ieder geval mail checken enzo.

Zodra we de spullen binnen hebben staan, springen we een voor een onder douche. Heerlijk…even al die rode stof van je lijf schrobben. Daarna gaan we hier in het restaurantje eten - steak uiteraard ;-) - en dan zijn we blij dat deze auto een USB aansluiting heeft zodat we na 2 dagen BeeGees, INXS en Oivia de top1000 allertijden kunnen horen en welke muziek staat er aan in het restaurant…..de very Best of the BeeGees……………..

Terug op de kamer is het spullen klaarleggen en inpakken wat niet nodig is. Morgen slapen we uit….we staan om 0600 uur op ipv. 0530. We hebben een 3 uur durende toch naar Litchfield voor de boeg, voor we terugrijden naar Darwin. En de teenslippertjes....die liggen inmiddels in de prullenbak