De nachtrust was voor allebei zo zo en we zijn allebei iets voor de wekker wakker. Na een snelle verkwikkende douche, pakken we onze spullen verder in en leggen de koffers alvast in de auto. De wandeling naar het restaurant waar het ontbijt wordt geserveerd is wel lekker. De temperatuur aangenaam warm, zo tussen de 20-25 graden. Het is nog donker, maar de ochtend gloort al aan de hemel en kleurt deze prachtig rood. En tegen de tijd dat we het ontbijt op hebben is het zo goed als licht.

De laatste spullen gaan de auto in en nadat we hebben uitgecheckt vertrekken we naar Kings Canyon voor de lange rim walk. Hiervoor staat 3 - 4 uur gepland. Wellicht dat wij er niet zo lang over doen, maar goed je weet nooit.

We zijn niet de enige die op tijd willen starten. De weersvoorspelling is ook voor vandaag 39º. En ook vandaag wordt deze route om 0900 uur gesloten. Het is 0630 wanneer we samen met een grote groep die onder begeleiding de wandeling doen, de berg op klimmen via een redelijk steile trap, tenminste dat wat voor een trap door moet gaan. Helaas ga ik toch net te snel naar boven. Wellicht dat ik het als bergbeklimmer niet ga redden, maar ik kan altijd nog een carrière bij een 06-lijn beginnen, want hijgen lukt mij heel erg goed ;-).

Het uitzicht boven op de berg is fantastisch en ook onderweg heb je verschillende mooi uitzichtspunten. De route is goed te doen, maar je moet toch wel een goede basisconditie hebben. Hier en daar is het even smal en moet je goed kijken waar je je voeten neerzet. Nu moet dat toch wel gedurende de route, maar op sommige punten is dat toch wel cruciaal. Niet dat je dan meteen naar beneden valt, maar als je valt kun je wel heel lelijk terecht komen. Het duurt niet lang of we hebben de grote groep mensen achter ons gelaten en lopen min of meer de route alleen. Heerlijk die rust. De rotsformaties zijn mooi roestbruin van kleur en variëren qua kleur in het zonlicht. Heel mooi om te zien. Middels een redelijk steile trap klimmen we naar beneden richting de Garden of Eden, een prachtige kloof met veel begroeiing. Je kunt nog naar de Garden of Eden lopen, maar wij houden ons aan de route van de rim walk. En als je naar beneden gaat, moet je natuurlijk ook weer omhoog en middels eenzelfde steile trap komen we aan de andere kant van de rotspartij.

Het begint steeds warmer te worden, maar op zich hebben we dat niet zo in de gaten omdat het best flink waait en er bewolking hangt. Onderweg staan diverse informatieborden over de natuurlijke omgeving en haar bewoners. We hebben net een bord gezien dat er ook Walabies en Euro's hier zitten, maar die dieren zijn meestal in de nacht actief, dus die zullen we helaas niet zien. Nog geen 10 min later komen we een gezin met 2 kleinere kinderen tegen die alleen de South Walk doen - deze is wat gemakkelijker - die naar de rots rechts van ons aan het wijzen zijn. Marco heeft hem gezien, maar ik nog niet. Zodra het dier beweegt zie ik het ook. Een Euro. Hij houdt ons goed in de gaten terwijl hij de rots omhoog springt. Staat dan weer even stil, kijkt weer even en hup gaat weer een stukje verder naar boven. Het dier is super gecamoufleerd. Ik heb 2 foto's gemaakt, maar die het dier gaat zo op in zijn omgeving. Als hij niet had bewogen hadden we hem niet gezien. Heel bijzonder dit.

Het laatste stuk naar beneden is redelijk pittig. Het is een smalle trap die, voor ons in eerste instantie redelijk langs de afgrond gaat. Afgrond klinkt heel zwaar, maar je loopt wel op een rand. En dan zitten de 6 km er weer op en zijn we in 1 uur 45 min weer bij de auto. Inmiddels is het 31º en nog net geen 0900 uur. Marco heeft gisteren op allebei zijn grote tenen een blaarachtige plek kapotgelopen, dus ik neem het eerste deel van onze trip terug naar Alice Springs voor mijn rekening. Kan hij zijn tenen even verzorgen en aan de lucht laten drogen. Via de Stuart Highway gaan we weer terug naar Lasseter Highway. En zodra we Kings Creek Station voorbij zijn, rijden we eigenlijk ook helemaal alleen. Na zo'n 45 min komt de eerste tegenligger voorbij. De temperatuur loopt langzaam aan steeds meer op.

Dan zien we op een gegeven moment iets op de weg wat op een stilstaande motorrijder lijkt, het is met de auto al niet fijn om hier stil te staan, laat staan met je motor. Ik minder vaart om te kijken of de motorrijder eventueel hulp nodig heeft. Blijkt het een fietser te zijn. Die heeft nog 50 km voor de boeg om bij de T-splitsing te komen voor Lasseter Highway en dan nog es een 170 om bij Uluru te komen of 270 om in Alice Springs te komen. Respect hoor in deze temperatuur - het is 35º wanneer wij hem passeren en nog geen 1100 uur.

Gelukkig lag de dode kangoeroe er niet meer, wellicht dat de wilde dieren hem toch hebben versleept of zoiets. Zelf blijf ik ook niet verschoond van road kill, op een gegeven moment zie ik vlak voor de auto midden op de weg een hagedisje zitten. Kans is groot dat ik die te pakken heb.

Aan Lasseter highway liggen een paar plaatsen waar je kunt stoppen. Wij houden een pitstop bij de Ebenezer Road House. En na een best smakelijke tosti met een kop koffie/thee, rijdt Marco verder naar Alice Springs. De natuur is onveranderd wijds en mooi. Her en der zien we kleine rode zandstormen. Ook komen we diverse road trains tegen, vrachtwagens met 3 aanhangers erachter. Wellicht zijn dit nog kleintjes. En dan zien we zwaailichten, er komt een vrachtwachten aan met een hele grote lading. En wat voor een lading, wat we zo snel konden zien was dat een hele grote graafmachine of een schofel.

En dan zien we wederom een kangoeroe aan de kant van de weg, ook dit keer road kill. Helaas. Zelf hoeven we er niet zo bang voor te zijn, want het is onderhand op het midden van de dag en heel erg warm. Meestal zijn deze beesten pas tegen het einde van de middag en in de avond/nacht erg actief. Leuk om te zien is het natuurlijk niet. En ook Marco heeft zo zijn eigen road kill wanneer een zwerm kleine vogeltjes vlak voor de auto wegschieten.

Bij Alice Springs is het inmiddels heel erg warm - 39º - prettig :-). Het hotel hebben we zo gevonden en gelukkig kunnen we in de garage parkeren. Onze kamer is al klaar, dus we kunnen na het inchecken meteen naar de kamer. We zijn vroeg, dus we kunnen nog even naar de RFDS - Royal Flying Doctors Service - die in Alice Springs hun hoofdbasis hebben. Maar eerst lunchen. Er is een restaurant vlak bij het hotel, hier kunnen we morgen ook ontbijten. De kwaliteit van het eten is goed: fish & chips voor Marco en een Thaise biefsalade voor mij. Nu kon ik er niet goed uit afleiden wat nu zo Thais was aan deze salade, wellicht het pittige deel van de salade, maar hij smaakte super en het vlees was super gegrild. Voor het avondeten weten ze hun prijzen wel te vragen, dus wellicht dat we voor vanavond een ander plan de campagne maken. De bediening was wat traag, maar op zich wel vriendelijk.

We gaan te voet naar de Flying Doctors. Het is lekker warm en droog buiten, dus waarom niet. En het is niet zo lang lopen van ons hotel af. De eerste Flying Doctors zijn in 1926 gestart en sindsdien uitgegroeid tot een vloot van 61 vliegtuigen. Ze vervoeren alle inwoners van Australië gratis en buitenlanders krijgen op zich ook geen rekening te zien omdat die vaak meteen naar de verzekeringsmaatschappij gaat. Was het eerst voornamelijk mensen in de outback helpen bij noodgevallen, zijn ze tegenwoordig heel allround bezig. Zo vervoeren ze bijv. ook mensen die bericht krijgen dat er een donororgaan voor hun beschikbaar is gekomen van A naar B.

De Flying Doctors worden maar gedeeltelijk gesubsidieerd door de overheid, de rest van het geld krijgen ze binnen door de rondleiding die ze aanbieden hier in het centrum, de souvenirs die ze in de shopverkopen en middels sponsoring en sponsoracties. Het is wel de moeite waard om het centrum te bezoeken wanneer je in Alice Springs bent en tijd hebt.

Tegenover het centrum van de Flying Doctors ligt het Reptile Center en we zijn net op tijd voor de demonstratie van 1530 uur. In dit centrum kun je diverse reptielen zien die in Australië voorkomen. In een van de ruimtes loopt een kleine varaan los rond. Die is super aardig en je kunt hem gewoon op de rug aaien. Voelt heel grappig aan. Hij loopt wat rond, maar valt je niet lastig. Hij is wat lastig te fotograferen want hij is constant in beweging.

Er worden stoelen klaar gezet voor de demonstratie. En dan gaat het beginnen. We maken eerst kennis met de Bearded Dragon. Een heel grappig beestje die hier in de outback leeft. Er wordt even getoond hoe je hem moet vastpakken en optillen - bij zijn staart net achter zijn achterpoten - en dan gaat hij rond. Daarna krijgen we een Blue Tongue Skink te zien, ook een heel grappig beestje dat in een groot deel van Australië voorkomt. Deze mag je niet bij de staart oppakken, want dan laat die los. En het duurt een aantal jaren voor deze weer is aangegroeid, dus bij zijn lijfje oppakken en dan gaat ook hij rond.

Vervolgens komt Bullet tevoorschijn. Dit is een Olijfpython en ook deze komt voor in Australië. Bullet is 10 jr oud en nog een tiener. Hij weeg 7 kg en is 2.7 m lang. En ook Bullet is een super aardig en lief en kan omgehangen worden of je kunt hem alleen aaien.

Wij beginnen met de Skink. Hij voelt heel grappig bijna rubberig aan. Maar wel zacht. Hij blijft heel rustig zitten. Marco wil wel even Bullet om zijn schouder hangen, maar het is erg druk dus we wachten even rustig af. Ik ben aan het twijfelen, maar als Marco de slang om zijn nek heeft hangen en ik het beest heb geaaid, trek ik de stoute schoenen aan en ook Bullet komt bij mij om de nek hangen. Het voelt op zich heel prettig. Voor hem ben je gewoon een lekkere warme boomstam niet meer niet minder. Hij heeft meteen houvast dat voel je wel, maar eng is het eigenlijk niet. En na Bullet krijgen we de Bearded Dragon. Die voelt wat ruwig, maar aan de zijkant is hij zachtrubberig. Het beestje gaat op je handzitten alsof hij zich aan een boom vasthoudt en je kunt hem gewoon aaien. Hij sluit zo nu en dan zijn oogjes en vindt het allemaal wel prima.

Na deze demonstratie, krijgen we nog uitleg over hoe te handelen wanneer je door een giftige slang wordt gebeten. Van de 20 meest giftige slangen leven er 18 in Australië. Het aantal doden nav een slangenbeet is per jaar ongeveer maar 2. Je moet meer uitkijken voor de Salty dan voor giftige slangen. Verder is het zo dat de slangen vrij korte giftanden hebben, dus als je wat dikkere kleding aan hebt en hogere schoenen is de kans vrij klein dat je ook echt de tanden in je lijf krijgt. Dit in tegenstelling tot de giftige broeders die in Afrika wonen. En dan is het ook nog es zo dat zodra de slang voelt dat je er aankomt deze meteen in de tegenovergestelde richting wegkruipt, want ze zijn banger voor ons dan wij voor hun. Alleen wanneer je hem erg boos maakt en hij geen kant op kan zal hij idd. bijten en vaak is de eerste beet geen giftige beet, omdat ze hun gif liever sparen voor echt gevaar dan wel een prooi.

Mocht het dan toch zo zijn dat je bij een slang in de buurt komt, dan moet je stil blijven staan. Dan denkt het beest dat je een boom bent en dat is niet interessant. Ze hebben slecht zicht en kunnen geen warmte detecteren, dus zodra je stil staat is er niks aan de hand en zal het dier wegkruipen. En dan mag jij natuurlijk ook weer bewegen.

Na dit interessante bezoek, gaan we terug naar het hotel. We hebben eindelijk weer WiFi, maar het is maar voor 24 uur en 100mb. En voor 1 apparaat te gelijk. Dus we moeten zuinig zijn.

Het is weer even spullen klaarleggen voor morgen en de rest inpakken, want dan gaan we door naar Darwin. En we kunnen warempel uitslapen…zul je zien dat we om 0600 uur klaar wakker zijn :-)