Wat ik in mijn verhaal van gisteren nog vergeten was te vermelden, is het feit dat de Great Ocean Road is aangelegd door 3000 Australische militairen die terugkeerden na hun dienst in de WOI, dit als eerbetoon aan de gevallen kameraden.

Na een op zich goede nachtrust is het bij mij al vroeg dag…0500 uur ben ik wakker, heb het weliswaar nog tot 0545 kunnen rekken maar toen was de koek toch wel op. Dan maar douchen en aankleden zodat we op tijd kunnen eten en vertrekken. Marco wordt kort voor de wekker wakker en is ook meteen vol in touw met het ochtendritueel.

Voor we op pad gaan voor onze 'brekkies' - dit zijn geen kattenbrokjes, maar is Aussies voor ontbijt

- is het tijd voor de eerste workout voor vandaag: 30 kg koffer de trap afdragen. Die kunnen alvast de auto in. Bij de warme bakker verder op bij ons in de straat kun je diverse warme broodjes krijgen on the go, maar je kunt er ook wel zitten. Ik neem een lekker warm ham/kaascroissantje en Marco gaat voor 2 warme chocolade croisssantjes. Dat wordt uiteindelijk 1 warm en 1 koud want de dame achter de toog gooit per abuis een croissantje op de grond. Kan gebeuren. We genieten even op ons gemak van ons ontbijtje dat wordt begeleid door een kannetje thee en kopje koffie.

Daarna is het de laatste spullen pakken, een laatste controlerondje en uitchecken. Marco gaat alvast naar de receptie en installeer de tomtom zodat ik zo meteen ook weet hoe ik naar onze volgende bestemming moet rijden. Het eerste deel van de route gaat weer over een zelfde weg als we gisteren op weg naar de Apostelen hebben gereden, oftewel door een prachtig bosrijk gebied. Ook op deze weg is de maximum snelheid 100 km/u. Niet echt aan te raden, tenzij je zelfmoordneigingen hebt. In dat geval zou ik zeggen ga je gang!

Geleidelijk aan veranderd de omgeving, het zonnetje wil nog niet echt maar ach we zijn nu toch aan het rijden.

Af en toe geeft de tomtom een weg aan die we moeten hebben waarvan wij denken huh, het zal wel blijft hem toch maar volgen. Maar dan zitten we op eens op een weg helemaal van God verlaten hopend dat er vooral geen tegenligger aankomt want dan wordt het krapjes. Is dit echt wel de bedoeling. Maar goed we rijden hier nu toch dus toch maar door. In de berm komen we geregeld een zwerm kromsnaveltjes tegen die lekker zitten te eten of ze vliegen toch maar net weg als wij er aan komen. Het zijn een soort witte kakatoes maar ze hebben niet de gele kuif zoals wij ze kennen wanneer ze in een kooitje zitten. Ook andere zwermen kleinere kromsnaveltjes zien we regelmatig voorbij vliegen. De omgeving is enorm wijds en wordt afgewisseld met enorme gele en groene vlakken van de gewassen die verbouwd worden. De landerijen die we her en der zien liggen zijn ook groot en hebben veel en grote graansilo's. Uiteindelijk komen we dan toch op een meer gangbare weg terecht. Aangezien we via de zuidkant de Grampians binnen willen rijden, kijkt Marco op de kaart hoe we dan moeten rijden om de tomtom te overrulen.

Uiteindelijk komen we in Skipton terecht waar we links af slaan richting Dunkeld. Bij het tankstation gooien we de tank vol. Het katje, nou zeg maar de kat, van het tankstation vindt mij erg aardig. Ik krijg echt heel veel kopjes en als ik hem niet aai dan is het even mauwen en zorgen dat er aandacht komt. Na dit korte intermezzo gaan we verder. De temperatuur is frisjes zo'n 12-13º en af en toe valt er een minibuitje. Dan zien we de heuvels van de Grampians al in de verte liggen en de zon begint toch ook steeds meer zijn terrein op te eisen. De Grampians, zo'n 400 miljoen jaar geleden ontstaan door bewegingen in de aardkorst, zijn heel lang van groot belang geweest voor de Aboriginals. Gelukkig voor hadden de steile kliffen en dichtbeboste hellingen maar weinig aantrekkelijks voor de eerste kolonisten en het gebied is als wildernis intact gebleven. Dit nationale park is het twee na grootste van Victoria - de streek gelegen in het zuiden van Australië.

Zodra we bij Dunkeld rechtsaf naar de Grampians gaan, zien we het waarschuwingsbord voor kangoeroes de komende zoveel KM. En onwillekeurig ga je er toch op letten of je ze ziet. Ook blijken er best wel veel koala's hier te zitten. Nu is dat wel bij Halls Gap, waar wij in een hotelletje zitten, maar stiekem kijk je toch rond. De bomen zijn best zwartgeblakerd, waarschijnlijk van een bosbrand die hier heeft plaatsgevonden. We zijn er eigenlijk nog steeds niet achter wanneer dit heeft plaatsgevonden, maar ook 's middags tijdens onze tour komen we heel veel schade tegen variërend in gradatie van net aangebrand tot kolenzwart.

En uiteraard hebben we geen kangoeroes of koala's gezien wanneer we bij het hotel aankomen. Ook al zijn we te vroeg, geen probleem de kamer is al beschikbaar. En wat voor een kamer…heerlijk ruim met 2 Queensize bedden. Dat wordt lekker ruim liggen vannacht voor allebei

Het uitzicht van onze kamer is ook best mooi. We kijken uit op een paar eucalyptusbomen en groene weides. Zodra wij uit het raam kijken zien we een kookaburra op het hek zitten. Het is op zich niet zo'n groot vogeltje. Net zoiets als een ekster. Heel grappig om te zien. Zodra de spullen allemaal in de kamer staan, rijden we eerst naar het centrum - dat niet ver van ons hotel ligt - voor een lunch. Heerlijke wrap met kangoeroefilet en een broodje salami. Hier is de WiFi wel goed, wellicht iets voor vanavond. En dan gaan we de Grampians ontdekken. De wegen zijn niet breed hier en laten weinig manouvreerruimte. Niet erg wanneer je aan de kant van de rots rijdt, maar aan de andere kant heb je wel een uitdaging want een vangrail staat er niet. Als je geluk hebt flink wat bomen om je tegen te houden.

Bijna alle highlights van de Grampians liggen aan dezelfde weg, dus je kunt eigenlijk niet fout. Eerste stop heel kort naast weg wanneer Marco een geelkuif Kakatoe heeft gespot. Het beestje blijft in eerste instantie ook nog braaf zitten zodat we hem es goed kunnen bezichtigen. Toch leuk om zo'n beestje es zonder hindernis van tralies te kunnen aanschouwen. Daarna is Boroka Lookout onze eerste stop………..en wat voor een look out. Fantastisch! Zodra je de weg inslaat richting dit uitkijkpunt, denk je van na een KM dan zijn we er wel. Nou, dat duurde toch nog wel wat langer dan gedacht. Terug ging het wat sneller, maar dat is de terugweg altijd natuurlijk. Volgende stop is Reed Out Viewpoint en de Balconies. Reed Out is ook heel mooi en ligt meteen bij de parkeerplaats. Maar voor de Balconies moet je toch even een wandelingetje van 1 km maken. Het lijkt erop dat de Australische KM iets langer is dan de Europese, maar we kunnen ons vergissen. In ieder geval leek het langer dan 1 km wandelen. Het uitzicht is enigszins hetzelfde als bij Reed Out, niet helemaal. Maar de wandeling er naar toe is best aardig. Onder het wandelen hoor je tal van vogels fluiten en roepen. Het geluid van de kakatoes halen we er duidelijk uit. In Sydney hadden we ze al een paar keer gespot wanneer ze tussen de gebouwen door vlogen, maar echt zien doen we ze niet. Ergens halverwege de wandeling is een soort beeldentuin aangelegd. Het zijn allemaal stapels en stapeltjes van stenen. Wat de exacte betekenis hiervan kan ik jullie helaas niet vertellen, maar grappig is het wel.

Na deze wandeling, gaan we naar Mackenzie Falls. Hier kun je twee watervallen zien: Broken Falls en Mackenzie Falls. De Broken Falls zijn wat kleiner dan de Mackenzie Falls. De route naar de Mackenzie Falls is ook wat langer en is best een pittige afdaling. Op het laatst zijn het wel allemaal trapjes, maar die traptreden zijn ook best hoog. Ik ga niet helemaal mee naar beneden. Heb er niet zoveel zin in, maar Marco gaat wel all the way. Ja ik weet het ik ben een watje :-D. Na dalen komt uiteraard stijgen. Fijn die kleine steile hellinkjes - voor de fietsers onder ons: + 10% sowieso. Goed voor je conditie, vooral als die niet zo alom vertegenwoordigd is in je lijf…..dus…..maar op mijn eigen tempo kom ik er ook wel :-).

En na de Mackenzie Falls gaan we naar Zumsteins. De place voor kangoeroes die vrij tam blijken te zijn dan wel er gewend zijn aan mensen. Aangekomen bij Zumsteins zien we slechts een paar andere bezoekers. We besluiten een stukje Zumsteins Road op te lopen. Dit is een 'dirt road' waar wij met onze gewone huurauto niet mogen komen. Jammer anders hadden we niet weer hoeven te klimmen, maar het voordele van klimmen is het dalen naderhand. Vlak voor ons vliegen een paar Lorri's gezellig met zijn tweetjes tussen de bomen door. Dit zijn hele mooie en vooral kleurrijke kromsnavels. Allemaal leuk, maar wij komen voor de kangoeroes. Na een wandeling van 1 - 1.5 km draaien we toch maar om. Onverrichter zaken komen we weer bij de auto uit. Ach we hebben mooie natuur gezien, ondanks de flinke brandschade die al weer flink aan het herstellen is. En we hebben ook onze beweging weer gehad. Ach zeggen we tegen elkaar, zul je zien hebben we allemaal deze moeite gedaan, komen we straks bij het hotel en staan ze bij ons hotel achter in de tuin.

En verrek als het niet waar is………..bij een hotel op 2 min. Afstand van ons hotel staat een hele groep kangoeroes. Diverse hebben een jong in de buidel. Met de camera's in de aanslag lopen we voorzichtig naar de groep toe. Onderwijl we foto's maken van de beestjes die vlak bij ons staan, springt er op de achtergrond een hele kudde voorbij. Een teken voor de kangoeroes vlakbij ons om ook maar weer es wat sprongen te wagen. Eentje blijft achter en wij lopen voorzichtig naar de grote groep. Na een paar minuten horen wij de achtergebleven kangoeroe aan komen die onverstoord tussen Marco en mij doorspringt om zich bij de rest van de groep aan te sluiten. Die beesten hebben stevige pootjes zo van dichtbij. Daar wil je geen ruzie mee krijgen.

Na deze photoshoot rijden we door naar ons hotel en zodra wij de auto bij het gebouwtje parkeren waar onze kamer ligt, zien we ook hier kangoeroes in de tuin. Niet zoveel als bij het andere hotel, maar toch ze zitten er. Nu nog koala's in de boom zien zitten en we kunnen naar huis……….bij wijze van spreken dan

Morgen willen we vroeg op pad naar onze volgende bestemming want het is een kleine 600 km rijden. Dus het is alleen het hoognodige uit het koffer en spullen voor morgen klaarleggen. Na het douchen gaan we meteen eten bij het restaurant hier bij het hotel. Eerst hebben we nog even de WiFi gecheckt, die hier alleen tegen betaling beschikbaar is. $20 voor 24 uur met een maximum van 700 MB. Kan ik net 2 of 3 foto's uploaden en dan zit ik aan mijn taks. Dan maar wachten tot morgen en hopen dat we in de Adelaide wel WiFi hebben. Gelukkig is het vanavond niet zo koud als gisteravond aan de kust, neemt niet weg dat we toch de verwarming aan hebben in de hotelkamer.

We krijgen een tafel aan het raam. De keuze is best ruim op de kaart en de huiswijn smaakt heerlijk. Zodra het eten wordt geserveerd en wij onze eerste hap willen nemen, komt er vlak voor ons raam een kangoeroe op zijn gemak voorbij gesprongen. Fantastisch.

En na dit heerlijke maal is het terug naar de kamer en op tijd naar bed. 0530 uur loopt de wekker af en gaan we op tijd naar Adelaide.